Een jonge yogi leefde aan de kant van de rivier. Zijn leven was eenvoudig en zorgeloos; hij beoefende bijna de hele dag door yoga. Omdat hij geen andere verantwoordelijkheden had, had hij tijd genoeg om vredig met gesloten ogen te zitten, zijn gedachten gericht op de Heer in het hart. Dit was zijn dagelijkse meditatie.
Op een dag nadat hij zich gebaad had in de rivier, waste hij zijn enige kledingstuk en legde het op de rotsachtige oever. Terwijl hij zat te wachten tot het droog was, schoot er een gedachte door zijn hoofd: “Ik verspil hier mijn tijd mee. Als ik nog een kledingstuk had, kon ik me meteen aankleden.” Op dat moment kwam er een sadhu (wijze man) voorbij. Deze sadhu was in staat om de gedachten van anderen te lezen. Hij stopte en sprak tot de jonge yogi. “Mijn zoon, ik weet wat je denkt. Je wilt tijd besparen. Maar inplaats van steeds meer bezittingen te vergaren, zou je liever tevreden moeten zijn met wat je hebt.” Daarna gaf hij de yogi zijn zegen en vervolgde zijn weg. De jonge yogi piekerde over het advies van de sadhu, maar besloot dat slechts één extra kledingstuk niet teveel was om te verlangen. En dus ging hij naar de markt en kocht er één.
De volgende dag baadde hij zich zoals gewoonlijk in de rivier, waste zijn kledingstuk, en legde het op de rots te drogen. Toen trok hij zijn mooie nieuwe kledingstuk aan en ging mediteren.
Toen hij later die dag terugkeerde, ontdekte hij dat een hongerige muis gaatjes had geknabbeld in zijn oude kledingstuk. Eerst was hij wanhopig, maar toen dacht hij: “Ik weet het! Ik moet een kat hebben om de muis weg te jagen.”
Hij ging opnieuw naar de markt en kocht een kat.
Hij bracht de volgende dag gelukkig en vredig mediterend door. Maar bij het vallen van de avond begon de kat te miauwen, en verstoorde zo de yogi.
“Oh, hij heeft melk nodig,” kreunde hij. En dus ging hij met tegenzin weer naar de markt, deze keer terugkerend met een koe.
De volgende dag was vredig tot aan de avond toen de koe begon te loeien. “Ik ga haar heus niet iedere dag melken!” dacht de yogi. “Dat kost teveel tijd.” En dus ging hij naar het dorp en vroeg een jonge vrouw om zijn vrouw te worden. Zij kon de koe melken om de kat te voeden, die de muis bij het kledingstuk van de yogi weg kon houden.
En zo was de yogi gelukkig – eventjes.
Op een avond klaagde zijn vrouw: “Ik heb er genoeg van dat je de hele dag alleen maar zit te mediteren. Ik wil een huis.”
En dus bouwde de yogi een huis.
Maar toen voelde de vrouw zich eenzaam en wilde kinderen…
Met het verstrijken van de tijd mediteerde de yogi steeds minder en maakte zich steeds meer zorgen. Hij was voortdurend in touw om voor zijn huis, zijn groeiende gezin en de dieren te zorgen. Soms, wanneer hij een moment voor zichzelf had, dacht hij terug aan die zorgeloze dagen toen alles wat hij had één enkel kledingstuk was.
Op een dag zat hij zo te denken toen de oude sadhu opnieuw voorbijkwam. De sadhu glimlachte en merkte op: “Ik kan zien dat je in een bedachtzame stemming bent, dus ik zal je opnieuw vertellen dat het beter is om gelukkig te zijn met wat je hebt. Omdat verlangens geen einde kennen.”